بیچ بویز تا مدت ها با گروه بریتانیایی بیتل ها رقابت می کرد

شنبه شب (دوم ژوئن)، گروه قدیمی "بیچ بویز" که بازمانده اعضای آن به مناسبت پنجاهمین سالگرد تشکیل این گروه یک بار دیگر گرد هم آمده اند، نخستین کنسرت تور بین المللی خود را در آمفی تئاتر تابستانی "هالیوود باول" اجرا کردند. کنسرتی که مشابه آن به مدت پنج ماه آینده در شهرها و ایالت های دیگر آمریکا و سپس در اروپا و آسیا به اجرا گذاشته خواهد شد.

موسیقی گروه "بیچ بویز" که نمایانگر گوشه هایی از فرهنگ دهه ۵۰ و ۶۰ میلادی آمریکاست، در طول چند دهه گذشته همچنان محبوبیت خود را در میان نسل های جدید حفظ کرده است.

این موسیقی با پیچیده ترین هارمونی ها، شاید تصاویر صوتی "موج بازی" پسران بی خیال بر آب های نیلگون سواحل کالیفرنیای جنوبی و دختران بیکینی پوشی که با موهای نرم و طلائی بلندشان از کرانه های اقیانوس آرام به آن ها می نگرند، باشد.

گروه "بیچ بویز" درسال ۱۹۶۱ میلادی در محله متوسط نشینی در شهر "هاتورن" در حومه لس آنجلس، توسط سه برادر نوجوان، برایان، کارل و دنیس ویلسون ، یکی از بستگان نزدیک آن ها، مایک لاو و دو تن ازهمشاگردی های دبیرستانی آن ها ، "ال جاردین" و "دیوید مارکس" پایه گذاری شد.

اعضای این گروه تازه نفس هم چون بسیاری دیگر از مشتاقان ورود به دنیای موسیقی پاپ، کار خود را تمرین های پیاپی در گاراژ کوچک خانه مسکونی شان شروع کردند.

پدر ویلسون ها پیانو می نواخت و بچه ها از کودکی با موسیقی آشنا بودند اما این "برایان ویلسون" بود که به برادرانش همخوانی به شیوه هارمونی خوانی را آموخت و سه برادر هرشب تا پاسی از شب گذشته در اطاق کوچک مشترکشان تمرین صدا می کردند.

رقابت با بیتل‌ها

در آن زمان سبک تازه و ترانه های "بیچ بویز"، از جمله "سرفین"، "دختران کالیفرنیایی" و "گوود وایبریشن" یکشبه به معروفیتی کم نظیر رسید و پس از آن هم به مدت دوسال درصدر محبوب ترین و پرفروش ترین صفحه های جدول موسیقی پاپ قرار داشت.

"بیچ بویز" تنها گروه آمریکایی بود که پس از تسخیرصحنه موسیقی این کشور توسط گروه بریتانیایی "بیتل‌ها" توانست برای مدتی با این گروه بریتانیایی رقابت کند.

ترانه های "بیچ بویز" اغلب بر مدار آفتاب، بلندی امواج ودرحول و حوش دخترهای زیبا و اتومبیل های کروکی می گردد. اما صدای زیبای "برایان ویلسون" این مظاهر مادی را به صورتی "بهشتی" به شنونده القا می کند. صدایی که نویدی است از آزادی افسارگسیخته ای شبیه به امواج اقیانوس، طبیعت و لذت های اوان زندگی و صدایی که از نور و گرمای عشق های نوجوانی می خواند.

درسال ۱۹۶۳، "دیوید مارکس" گروه "بیچ بویز" را ترک کرد و دوسال بعد"برایان ویلسون" رهبر، آهنگساز و سراینده اغلب ترانه های محبوب گروه که ازفشارهای روحی ناشی از مدیریت پدرش ، دچار بیماری افسردگی شده بود از اجرای برنامه در تورهای مختلف خودداری کرد و درعوض به ضبط آهنگ در استودیو پرداخت.

از آن پس گروه "بیچ بویز" علیرغم محبوبیت روزافزون ترانه های جدید و قدیمی آن ها دچار مشکلات گوناگونی شد. "دنیس ویلسون" درسال ۱۹۸۳ درحال مستی در کنار کشتی تفریحی اش در آب های اقیانوس آرام غرق شد و "کارل ویلسون" در سال ۱۹۹۸ دراثر ابتلا به سرطان درگذشت.

درطول سال ها "برایان ویلسون" که دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی را در تنهایی و انزوای مطلق گذرانده بود، گاه به همراه "بیچ بویز" و گاه با گروه مستقل خود به اجرای برنامه پرداخت اما از ۲۳ سال پیش تا کنون "ویلسون" و "بیچ بویز" هرگز با هم بر روی صحنه ظاهر نشده بودند.

کنسرت "بیچ بویز" در "هالیوود باول" که یکی از قدیمی ترین آمفی تئاترهای شهر هالیوود محسوب می شود و در میان باغ بزرگی مشرف به تپه های سرسبزی که نام "هالیوود" با حروف سفید و درشت روی آن نوشته شده قرار گرفته، با گنجایش بیش از ۱۸ هزار تماشاگر، با اجرای ترانه معروف "دو ایت اگین" آغاز شد.

وقتی با دوستان قدیمی حرف می زنیم...

ترانه ای که برای نخستین بار درسال ۱۹۶۸ اجرا شد و با شنیدن کلام های آن، غریو شادی تماشاگران از سه نسل مختلف در فضای آمفی تئاترانعکاس پیدا کرد:

"وقتی با دوستان قدیمی حرف می زنیم

همیشه صحبت از دخترانی است که

می شناختیم

دخترانی با موهای بلند وافشان

دخترانی درکنارساحل دریا

و درکنار ما"

ترانه بعدی نیز با صدای هارمونیک و آشنای "برایان ویلسون" ۶۹ ساله شور و هیجان تازه ای در بین تماشاگران ایجاد کرد. اما این بار ترانه های معروفی که یادآور دوران شکوهمندی "بیچ بویز" بود با صدای "جفری فاسکت" گیتاریست ۵۶ ساله ای که بین دو عضو از سه عضو باقی مانده از گروه"بیچ بویز" ، برایان ویلسون و "مایک لاو" ایستاده بود همراهی می شد.

ترانه های تازه ای از آخرین آلبوم "بیچ بویز" با عنوان "برای همین است که خدا رادیو را آفرید" نیز اجرا شد. آلبومی که به مناسبت پنجاهمین سال تشکیل گروه منتشر شده است و نخستین آلبومی است که پس از ۲۳ سال با مشارکت "برایان ویلسون" ساخته شده است.

از آنجایی که ویلسون به خاطرکهولت سن و مشکلات سلامتی حنجره، صدای آشنای خود را تقریبا از دست داده است ، او و گروه "بیچ بویز" روی صدای "فوسکت" ، برای ایجاد نواهای آشنای این گروه حساب می کنند. خواننده ای که زمانی با گروه موسیقی اش و بسیاری از گروه های دیگر، از "بیچ بویز" تقلید و ترانه های معروف آن ها را بازخوانی می کردند.

"مایک لاو" یک بار در اوائل دهه ۸۰ میلادی به طور اتفاقی به کلوپ شبانه ای در "سانتا باربارا" جایی که "فوسکت" (یک دانشجوی جوان) در آن آهنگ های "بیچ بویز" را اجرا می کرد می رود و با شنیدن صدای این خواننده آماتور او را برای اجرای ترانه های تور کنسرت های بیچ بویز استخدام می کند.

برای موزیسین جوانی چون "جفری فوسکت" که دوران کودکی خود را با ترانه های "بیچ بویز" سپری کرده این واقعه مهمی به شمار می رود: "من احساس می کنم یک ورزشکار آماتوری بوده ام که یکدفعه از او دعوت شده تا با تیم حرفه ای مورد علاقه اش بازی کند! راستی کدام یک از هزاران موزیسینی که در لس آنجلس وجود دارد این شانس را پیدا می کند که با گروه مورد علاقه شان برنامه اجرا کنند؟"

با این همه ترانه هایی که "فوسکت" در خواندن نت های بالایی آن نقش اساسی دارد، همان ترانه هایی است که به زوایای روح شنوندگان و علاقمندان به نوع موسیقی "بیچ بویز" نفوذ می کند.

گروه "بیچ بویز" "برایان ویلسون"، "مایک لاو"، "ال جاردین"، "بروس جانستون" و این عضو تازه – جفری فوسکت – همگی با پیراهن های آستین کوتاه اتوشده ای با نقش و نگار رنگارنگ از گل های استوایی به اجرای برنامه پرداختند و روی صحنه "هالیوود باول" یک بار دیگر درخشیدند.